W sobotę 1 sierpnia, o godz. 17, w godzinę "W", oddaliśmy hołd powstańcom warszawskim przy mogile nieznanego powstańca warszawskiego na cmentarzu w Sokolnikach.

W imieniu społeczności naszej gminy, złożyliśmy kwiaty, zapaliliśmy znicze. Radny naszej gminy – Bartosz Górka, który jest jednocześnie członkiem Klubu Historycznego w Sokolnikach dokonał uroczystego wciągnięcia flagi Państwowej na maszt.
Okolicznościowe przemówienie na temat nieznanego powstańca warszawskiego, który spoczywa na naszym cmentarzu wygłosił Honorowy Obywatel naszej gminy Jan Juszczak.
Organizatorzy uroczystości – Klub Historyczny w Sokolnikach dziękuje wszystkim, którzy przyłączyli się do uczczenia bohaterów, zarówno cywilnych, jak i żołnierzy, biorących udział w walce o niepodległość.
Członkowie Klubu Historycznego w Sokolnikach

Publikujemy wypowiedź Jana Juszczaka na temat morderstwa powstańca warszawskiego na posterunku żandarmerii niemieckiej w Sokolnikach.
„Żandarmeria niemiecka powołała w 1944 r. z miejscowych Polaków mężczyzn stróżów nocnych dla wychwytywania uciekających z obozów niemieckich Polaków, Rosjan i Ukraińców. Powołano 6 mężczyzn stanowiących grupę, która została podzielona na 3 części. Każda para stróżów wykonywała polecone obowiązki w nocy, co 2 godziny. Zatrzymane osoby mieli stróżujący zaprowadzić na posterunek żandarmerii w Sokolnikach, mieszczący się w Sokolnikach na ulicy obecnie Wrocławskiej. Dwaj stróże Polacy, o nieznanym dotąd nazwisku zaprowadzili zatrzymanego młodego człowieka na posterunek żandarmerii w Sokolnikach. Jak wiemy z zachowanych informacji, był to powstaniec warszawski. Zatrzymanego powstańca przesłuchali żandarmi. Następnie wyprowadzili na plac przed budynkiem i zabili. Zamordowany został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sokolnikach prawdopodobnie przez Walentego Domańskiego z Kopanin z pomocnikiem.
Brak jest niestety dokumentów z przesłuchania powstańca ponieważ uciekający żandarmi przed wkroczeniem armii radzieckiej mogli je zniszczyć lub zrobił to ktoś z miejscowych donosicieli, obawiając się konsekwencji współpracy z żandarmerią niemiecką. Wielka szkoda, że nikt z mieszkańców po zakończeniu wojny nie zajął się tą sprawą.”